Israël vs. Palestina – De feiten, niet de slogans
De wereld kiest massaal partij in het conflict tussen Israël en Palestina, maar zelden op basis van feiten. Wie zit er écht fout — en wie verdient onze steun? Zenzuur duikt in de geschiedenis, het geweld en de beeldvorming achter een van de meest beladen conflicten van onze tijd.
De feiten, niet de slogans
Tegenwoordig worden moeilijkheden tussen Israël en Palestina niet alleen op het slagveld uitgevochten, maar ook op sociale media. Iedereen lijkt wel een mening te hebben — maar weinig mensen weten waar het écht over gaat. “Free Palestine!” roepen klinkt lekker stoer, maar wie precies bevrijd moet worden en van wie, dat weet bijna niemand.
Laten we het dus eens uit elkaar trekken. Feitelijk, nuchter, zonder slogans.
Gewoon de waarheid, hoe bitter hij ook kan zijn.
Hoe het begon
Het Israëlisch-Palestijnse conflict vindt zijn oorsprong in de ontbinding van het Ottomaanse Rijk na de Eerste Wereldoorlog. Het Britse mandaatgebied Palestina werd na de Holocaust en de oprichting van de VN een speelveld van beloftes, religie en macht. In 1948 riep Israël zijn onafhankelijkheid uit. De buurlanden vielen binnen, verloren, en sindsdien is het conflict nooit meer echt gestopt.
Na decennia van spanningen, aanslagen en oorlogen kwam in 2005 een cruciaal moment:
Israël trok zich volledig terug uit de Gazastrook. Geen bezetting meer — zelfs de kolonisten werden er met geweld uitgezet. De gedachte: autonomie voor Gaza, vrede voor Israël.
Wat gebeurde er toen?
Binnen een jaar greep Hamas de macht. De democratisch gekozen Fatah-regering werd verdreven, politieke tegenstanders geëxecuteerd. Hamas veranderde Gaza in een militante staat, bewapend met raketten en tunnels. De humanitaire hulp die binnenkwam, ging niet naar scholen of ziekenhuizen, maar naar wapens en propaganda.
De escalatie op 7 oktober 2023
De aanval van Hamas op Israël in 2023 markeerde een nieuw dieptepunt.
Tijdens het Nova Music Festival werden honderden onschuldige jongeren afgeslacht, vrouwen verkracht, lichamen verminkt.
Israël reageerde met een offensief tegen Gaza. En hoewel niemand de humanitaire ramp wil goedpraten, is het belangrijk te begrijpen: Hamas begon deze oorlog.
De organisatie verschuilt zich in tunnels onder ziekenhuizen en scholen — letterlijk achter burgers. Israël staat daardoor voor een duivels dilemma: niets doen en burgerslachtoffers riskeren in eigen land, of terugvechten met het risico burgers te raken in Gaza.
De wereld kijkt toe
Wat daarna volgde, was voorspelbaar.
Demonstraties over de hele wereld, spandoeken, vlaggen en hashtags.
Maar opvallend: er werd niet geroepen tegen terreur, maar tegen Israël.
De media sprongen op beelden van verwoeste straten, maar niet op de context.
Dat Hamas burgers gebruikt als schild? Te complex.
De beeldvorming werd scheef en op universiteitspleinen waar men ooit kritisch dacht, klinkt nu vooral één kreet: From the river to the sea… — zonder dat men weet dat dat letterlijk betekent: geen Israël meer.
De omgekeerde werkelijkheid
Israël wordt vandaag de dag vaak beschuldigd van genocide. Grote woorden, maar hoe terecht zijn ze werkelijk? Want wie de ideologie van Hamas leest, ziet dat juist daar de kiem van vernietiging schuilt. In het handvest van Hamas uit 1988 staat letterlijk dat “Israël zal bestaan tot de islam het uitwist.” Het streven is dus niet naar vrede, niet naar een tweestatenoplossing, maar naar de totale vernietiging van de Joodse staat — en daarmee van haar bevolking.
De slogan “From the river to the sea, Palestine will be free” klinkt op het eerste gehoor misschien als een roep om bevrijding, maar betekent in de praktijk: geen plaats voor Israël, geen plaats voor Joden. Dat is geen mensenrechtelijk streven, dat is ideologisch gedreven haat.
Wie dus met overtuiging beweert dat Israël genocide pleegt, zou zich moeten afvragen: wie predikt hier werkelijk de uitroeiing van een volk? Want in de kern is het juist Hamas dat leeft van die boodschap — en haar uitvoert, keer op keer, met elke raket, elke aanslag, elke gijzeling.
Een kritische vraag
Stel je eens voor: jij bent de minister-president van Israël. Op een dag wordt jouw land binnengevallen, en onder jouw verantwoordelijkheid worden honderden onschuldige burgers vermoord, verkracht en verminkt. Wat zou jij doen? Hoe zou jij reageren?
ZenZuur’s conclusie:
Hoe je ook denkt over het ontstaan van Israël, en hoe vaak je ook hoort dat Israël zich schuldig maakt aan genocide — de feiten vertellen een ander verhaal. Op 7 oktober pleegde Hamas een brute, laffe terreurdaad die de wereld voorgoed veranderde.
Wat is uw conclusie?
