De Verdwenen Gentleman – Bestaan ze nog?
Wat ooit getuigde van respect, wordt nu met argwaan bekeken. Een simpele daad van hoffelijkheid lijkt plots een aanval op de onafhankelijkheid. “Ik kan het zelf wel,” klinkt het, met meer trots dan redelijkheid. En dus stopt de man met beleefd zijn — niet omdat hij dat niet wil, maar omdat beleefdheid niet langer gewenst lijkt. Het is veiliger geworden om afstandelijk te zijn dan oprecht attent.
De gentleman, ooit een toonbeeld van beschaving, is verworden tot een karikatuur. Een overblijfsel uit een tijd waarin waardigheid nog een deugd was. Tegenwoordig lijkt het zijn van een gentleman bijna verdacht — alsof vriendelijkheid een verborgen agenda verbergt.
We prijzen assertiviteit, maar verwarren het met botheid. We juichen zelfredzaamheid toe, maar vergeten dat beschaving juist schuilt in kleine gebaren: een open deur, een hand die helpt, een woord dat verzacht.
De moderne vrouw zegt onafhankelijk te willen zijn — en dat mag, dat moet zelfs. Maar onafhankelijkheid is iets anders dan onverschilligheid.
De balans tussen trots en dankbaarheid lijkt verdwenen.
Een glimlach als antwoord op een beleefd gebaar is geen teken van zwakte, maar van beschaving. Toch lijkt die simpele wederkerigheid tegenwoordig een zeldzaamheid.
En dus verdwijnen de gentlemen. Niet met kabaal, maar in stilte.
Ze trekken zich terug, met hun jas over de arm, hun woorden ingeslikt.
Niet omdat ze opgegeven hebben, maar omdat ze niet langer weten of hun manieren nog welkom zijn.
Misschien is dat wel het trieste van deze tijd — dat respect uitleg nodig heeft.
Dat beleefdheid verward wordt met onderdanigheid.
En dat het soort man dat ooit de wereld een beetje zachter maakte, nu uitsterft in een samenleving die liever hard klinkt dan warm voelt.
