De grens tussen macht en misbruik

Er is iets verrot aan de manier waarop macht werkt in onze samenleving. Vooral in de wereld van roem, waar succes als een vrijbrief wordt gezien om grenzen op te rekken — of gewoon te negeren.

Waar volwassen mensen denken dat bewondering een uitnodiging is.

En waar te veel mensen wegkijken, omdat de dader een glimlach heeft die ooit op een poster stond.

Het gaat hier niet om één persoon of één zaak. Het gaat om een patroon. Om volwassen mannen en vrouwen die het verschil niet meer lijken te weten tussen aandacht en toestemming. Tussen vriendschap en manipulatie. Tussen verantwoordelijkheid en ego.

Een volwassen man heeft niets te zoeken in de slaapkamer van een kind. Punt. Geen context, geen excuus, geen “het was onschuldig”. Er is een morele grens, en wie die overschrijdt, moet zich niet verschuilen achter status, succes of sympathie.

Wat misschien nog erger is, is hoe vaak de omgeving dit laat gebeuren. Managers, fans, media — iedereen die liever de andere kant op kijkt, omdat de waarheid pijn doet of omdat geld luider praat dan geweten.

Het wordt tijd dat we onze idolen niet langer op een voetstuk zetten, maar op gelijke hoogte. Dat we verantwoordelijkheid eisen in plaats van bewondering. Dat we stoppen met vergeven wat onvergeeflijk is.

Want zolang macht meer waard is dan moraal, zal er altijd iemand zijn die denkt dat grenzen voor anderen gelden — maar niet voor hem.