De tegenstrijdigheden van een linkse maatschappij
We leven in het tijdperk van morele spagaat. Een samenleving vol met tegenstrijdigheden.
Iedereen wil goed doen, niemand wil denken. We marcheren, posten, cancelen en boycotten — allemaal met de zuiverste intenties en de minst doordachte argumenten. Maar geen paniek, ik zet er even een paar voor u op een rijtje.
Laten we beginnen met de hedendaagse activistische chaos. Groepen die strijden voor gelijkheid, sluiten zich aan bij bewegingen die diezelfde gelijkheid elders niet erkennen. Bijvoorbeeld bij een ‘Queers for Gaza’-demonstratie terwijl de queers in gaza hun leven niet zeker zouden zijn. Ze zouden daar letterlijk en figuurlijk aan de hoogste paal worden opgehangen. Het kan haast niet gekker.
Demonstranten die opkomen voor vrede, dragen vlaggen van regimes die vrijheid als bedreiging zien. En de rest? Die kijkt toe, deelt het op Instagram, en noemt het “solidariteit”.
We zeggen op te komen voor vrouwenrechten, maar vermijden de vraag waar die rechten precies het zwaarst worden geschonden — want dat zou natuurlijk ongemakkelijk worden. Eerwraak is een geimporteerd product en komt niet voor in een westerse samenleving. Althans, ooit niet. Maar laten we vooral de grenzen wagenwijd open gooien. Willen we meer of minder AZC’s in Nederland?
‘Meer, meer, meer!’ – Frans Timmermans, oktober 2025
Maar goed, heb je nog meer op je hart?
Jazeker!
We blokkeren snelwegen om het klimaat te redden, maar vergeten dat al die omleidingen ook uitstoot veroorzaken. Het is de perfecte metafoor: onze morele navigatie stuurt ons in cirkels.
En ergens daar tussenin verdwijnt de nuance.
Zo is er bijvoorbeeld helemaal geen klimaatprobleem, het klimaat veranderde namelijk altijd. De geschatte invloed van de mens hierop is maximaal 0.4%. Echter investeert de overheid in 2023 ruim 40 miljard van ons belastingsgeld in activiteiten om klimaatverandering te beperken.
Ons kleine kikkerlandje. Een mug op een olifant van grootverbruikers als China, waar de machines op volle toeren blijven doorpruttelen. En ondertussen kan de gemiddelde Nederlander zijn boodschappen nauwelijks nog betalen en is er een gigantisch tekort aan huisvesting.
Wie vragen stelt, wordt dus verdacht. Wie genuanceerd denkt, wordt uitgemaakt voor extremist.
We leven in een tijd waarin identiteit boven rede staat, en emotie boven logica. Waar het belangrijker is goed te lijken dan goed te doen.
Neem de hele genderdiscussie. Ik ben een man, voel mij een man en ben heterosexueel. Tegenwoordig zou dat mij dat volgens huidige begrippen een CIS-man moeten maken?
Nee, dat maakt mij Normaal. De anomaliteit ligt bij het handjevol aan woke-wappies waarbij dit anders is gesteld. Begrijp me niet verkeerd, iedereen moet het helemaal zelf weten. En als Jan tegenwoordig door het leven wilt als Joke, noem ik ‘they/them’ met alle liefde Joke. Kan mij het schelen. Maar genderdisforie is inmiddels iets wat toegejuicht wordt en dat is niet wat deze mensen nodig hebben.
En wij?
Wat wij nodig hebben, is niet meer activisme, maar meer realisme.
De moed om complexiteit te erkennen zonder in simplistische kampen te vallen.
De eerlijkheid om te zeggen dat de wereld niet in zwart-wit past maar ook niet in regenboogkleuren.
