Kinderen als speelbal van een trend

Er is een groeiende trend die steeds zichtbaarder wordt: kinderen die zich al op jonge leeftijd identificeren als iemand van het andere geslacht.
Indoctrinatie speelt hierin een enorme rol. Het lijkt wel alsof er tegenwoordig op sociaal vlak bonuspunten worden uitgedeeld aan wie zich “anders” identificeert. Ouders krijgen diezelfde bonuspunten wanneer ze deze nieuwe norm actief aanmoedigen.

Onlangs zag ik een voorbeeld uit Californië. Een jongetje van drie jaar zei dat hij een meisje wilde zijn. Toen zijn vader vroeg waarom, antwoordde het kind: “Omdat mama anders niet van me houdt.”
Een pijnlijk voorbeeld van wat lijkt op een moderne vorm van Münchhausen by proxy.

Ouders, scholen en instanties lijken haast te hebben om deze gevoelens direct te bevestigen — met alle medische en psychologische gevolgen (zo niet trauma’s) van dien.
Een kind van acht weet vaak niet eens wat het wil eten, laat staan wie het de rest van zijn leven wil zijn. Toch zien we steeds vaker dat jonge mensen worden aangemoedigd om keuzes te maken met levenslange impact.

Puberteitsremmers, hormonen, operaties — en zelfs chemische castratie — worden voorgesteld als “zorg”. Maar dit zijn ingrepen die niet zonder risico zijn, en waarvan de gevolgen permanent blijven.
Hoe praat je dat goed, in een samenleving waar de minimale leeftijd voor het kopen van een biertje is verhoogd naar 18 jaar?

En waar trekken we de grens?
Als Piet op de hoek zich als 31 jarige man identificeert als een twaalfjarige, mag hij dan ook kusjes gaan halen bij het buurmeisje van dertien?
Het klinkt absurd — en dat is het ook. Toch schuiven we met dezelfde logica langzaam die kant op.

We moeten durven erkennen dat identiteit zich ontwikkelt — langzaam, met vallen en opstaan.
Een kind dat vandaag zegt: “Ik wil een jongen zijn,” kan daar over vijf jaar anders over denken. Dat is geen verraad aan wie het is, maar juist een teken van groei.

Een samenleving die kinderen op jonge leeftijd vastzet in een idee dat nog in wording is, neemt hen iets af wat onvervangbaar is: tijd.
De tijd om zichzelf te ontdekken, te twijfelen, te veranderen en uiteindelijk te worden wie ze werkelijk zijn.

Voorzichtigheid is geen bekrompenheid — het is volwassenheid.
Laten we alsjeblieft de kinderen beschermen.